Płaskie struktury złożone z krzyżujących się pasm (żeber) polimerowych o odpowiednich wytrzymałościach i rozstawach dostosowanych do współpracy z gruntami i kruszywami gruboziarnistymi.

Geosiatki wykonuje się najczęściej z polipropylenu, poliestru lub polietylenu a także z włókien poliwinyloalkoholowych, szklanych, węglowych, bazaltowych. Spotykane są również geosiatki metalowe.

Węzły geosiatek (miejsca skrzyżowań pasm – żeber) mogą być sztywne (zwane jako georuszty) lub elastyczne. Strukturę rusztu (sztywne węzły) uzyskuje się poprzez wycinanie odpowiedniego wzoru z folii, a następnie wyciąganie siatki w dobranej temperaturze, dla nadania polimerowi pożądanych cech wytrzymałościowych. Inną metodą uzyskania siatki o sztywnych węzłach jest termiczne łączenie pasm (żeber) w miejscach ich skrzyżowań.

Węzły elastyczne (uzyskiwane zazwyczaj poprzez przeplatanie krzyżujących się pasm-żeber) wydają się być właściwsze dla współpracy z kruszywem gruboziarnistym, gdyż są w stanie lepiej dopasować się do kształtu i ułożenia kamienia w kruszywie.

Pamiętajmy: geosiatki spełniają funkcję wzmocnienia gruntu poprzez "zazębianie" oczek ze współpracującym kruszywem. Dlatego równie istotne, jak dobór parametrów geosiatki, jest odpowiednie dobranie frakcji kruszywa z którym siatka ma tworzyć układ mechaniczny.

Geosiatki nie spełniają funkcji separacyjnych ani filtracyjnych, stąd w koniecznych przypadkach należy dla zapewnienia tych funkcji stosować oprócz geosiatki – także geowłókninę lub geotkaninę.